van Albacete naar,....

Yep, we zijn weer vertrokken naar de volgende stop op onze weg naar Andorra. Het was een mooi hotel en we gaan dus redelijk uitgerust op pad. En met redelijk bedoel ik te zeggen, dat mijn lief last heeft van een opspelende pyriformis, en ondanks dat massages hierop wel helpen en een goede ontspannende zalf, het meet zoveel zitten toch wel iets blijft zeuren. Maar verder gaat het prima en we hebben nu voor de komende nacht een geweldige B[e-38]B getroffen ( of althans Astrid heeft die geregeld) en hoe onogelijk het blijkbaar uitgestorven dorp ook lijkt, het is een geweldige B[e-38]B en ik zal u de foto's niet onthouden. Onderweg een paar keer gewisseld en dan ook gelijk een broodje met heerlijke Spaanse ham genuttigd en er de nodige plaspauzes aan gekoppeld. Het was weer een onvergetelijke en ontzag inboezemende rit met de nodige rotspartijen en verder natuurschoon. Onderweg nog een wasbeer, gieren gezien en een slang die de weg wilde oversteken maar die bij het zien van het Nederlandse kenteken direkt rechtsomkeer maakte en aan zijn stutten trok.Dat ging allemaal razend snel, ik denk dat hij voor de piepers gaar waren bij moeders thuis wilde zijn, want dat bleek nogal een serpent te zijn. U ziet bij de foto's een stuk van het boven terras met de kerktoren van een heel oud kerkje naast ons, daar ver boven cirkelen zo'n 8 a tien gieren, maar mijn camera kan dat bereik niet ophoesten. Misschien eens tijd voor iets professionelers? Ik moet u als kwijlende letter vreters ook in de toekomst kunnen blijven boeien natuurlijk, want klanten hebben is leuk, maar klanten houden is belangrijk. Oh ja, nog even een klein avontuurtje tussen door ( nee niet met een Spaanse schone, want As vindt het niet zo amusant als ik er avontuurtjes op na ga houden. Het houdt allemaal zo op zegt ze) maar we wilden vlak bij het dorp waar we vannacht logeren nog even om half drie wat eten en dat is dan meestal de warme hap. Welnu we stopten in een klein dorp vlakbij om een restaurantje dat Astrid gevonden had in haar planning en dat zou dus echt zo'n Spaans plattelands tentje moeten zijn en dat wilden wij ook wel eens proberen. Het was een hele toer om eens zonder Google translate een bestelling te doen. De bediening bleek een zoon van de eigenaar die probeerde in het Engels een steentje bij te dragen. Nou dat bleek meer een steen kooltje want zelfs steenkolen Engels was hier nog extreem goed bij. Enfin, we hebben besteld naar wat wij dachten wel te naschen zou zijn, maar dat pakte nu eens net iets anders uit. De steak die ik besteld had was zo flinterdun dat je er de krant doorheen kon lezen en zo taai dat je hem als inlegzool had kunnen gebruiken of sterker nog,..onder je schoenen had kunnen spijkeren. Werkelijk levens gevaarlijk materiaal. Dit culinaire hoogstandje deelde het bed ( in dit geval het bord) met 6 plakjes gebakken aardappel die een uiterst verdachte buigzaamheid bleken te bezitten waardoor ik het ijzingwekkende vermoeden kreeg dat ze uit de Durex fabriek afkomstig waren en afgekeurd voor andere doeleinden. Om het nog te betalen feest te completeren lagen er wat vettige gecremeerde tomaten bij en iets dat op schillen van snijbonen leek. Een peulenschil zo gezegd. Nee, hier ging de maag van uw toch beter verdienende reporter niet verrukt van zijn en ging ik eens kijken of er bij Astrid iets van haar bord proletarisch te verhapstukken viel. Maar u gelooft het niet ( ik zie het aan uw snuit) terwijl als er iemand geloofwaardig is, dan is dat uw eigen correcte reporter wel die overal als stabiele factor wordt omschreven, maar hier voltrok zich een nog onheilspellender drama dan op het bord van de schrijver van dit verhaal. Oh ja?? zie ik u denken,...Ja, zeker en gewis! Want wat er bij Astrid op het bord was aangevoerd zou ik in Nederland omschrijven als; ,,afsnijdsel''. In het bord lagen 15 a 20 kleine stukjes vreemd uitziende dingetjes die ondefinieerbaar waren en er dan ook zeer onsmakelijk uit zagen en die de zwaar overtrokken titel van ,,Varkensschotel'' toebedeeld hadden gekregen. Astrid had net met hoog opgetrokken wenkbrauwen een stukje aan haar vork geprikt, en ik moet toegeven, het zag er uit als iets dat je overhoudt na een besnijdenis. Brrrr, ik moest er niet aan denken, het geheel dreef een beetje doelloos rond , zo van; ,, ja zeg kunnen wij er wat aan doen,...in een beetje vreemd ogende lichtroze saus waarvan de herkomst volgens mij beter geheim kon blijven. Al met al, heb ik een deel van mijn opgewarmde geurvreter met ware vreugde afgestaan aan mijn lief, teneinde het ondergane leed enigszins wat te verzachten en nog een beetje in het rond geprikt in haar bord met slachtafval, maar ook ik, uw zo dappere en onbezonnen reporter heeft zich niet gewaagd aan deze onfortuinlijke uitdaging. Mede gezien mijn verantwoordelijkheid naar mijn lezers achtte ik dat een zeer verstandig besluit, dus u ziet wederom, ik offer veel voor jullie op.Het bord van As is dus eigenlijk weer vol retour gegaan, en zie,..kort daarna komt de Lady of the house eens vragen of alles naar wens was. Wel, wij hadden besloten om hier te gaan eten en dat was een risico, dus niet mauwen. Dus ja hoor mevrouw alles was prima. ( schijtlijsters) Of we nog een dessert wilde?? Nee hoor mevrouw we zitten echt helemaal vol. Mevrouw begon een beetje geirriteerd te raken,..koffie dan? Nee. nee heel vriendelijk maar dank u wel.. Brrr, die mevrouw begon nu wel heel erg boor te kijken en het leek ons beter maar te betalen en ergens anders koffie gaan drinken, alvorens er bij mij iets Klinisch verwijderd werd om bij een volgende klant als hoofdschotel uitgeserveerd te worden. Al met al hebben we er buiten wel plezier om gehad want dit hoort er gewoon bij en dat hoor een beetje bij de charme van het land. Het is wederom bewezen dat wij alle risico's trotseren in ons onderzoek buiten de grenzen voor jullie en niets maar dan ook niets schuwen om jullie een zo eerlijk mogelijk beeld te geven van hoe dat hier allemaal te werk gaat. Zo, mijn vingertoppen beginnen te rimpelen en te verkrampen, dus tijd om deze educatieve verhandeling te beeindigen voordat jullie eetlust bederft en ik daar weer eens de schuld van krijg. Een hele fijne avond verder en hij of zij die dit op een ander tijdstip leest, het is bijna weekend, Ik heb één van onze trouwe lezers beloofd een touw aan de zon te knopen en het andere eind vast te maken aan de trekhaak, dus zal onze thuiskomst niet onopgemerkt gaan zijn. Wees dus voorbereid en haal de factor 45 maar vast in huis om jullie verkleumde botten en enge witte huid op tijd van een vettig laagje te voorzien. Bey bey, zwaai, zwaai. U van honger rammelende maar tevreden razende reporter.